paul van ostaijen

Vlaamse dichter en prozaschrijver

poëzie is woordkunst
poëzie is niet: gedachte, geest, fraaie zinnen, is noch doctoraal, noch dada
zij is eenvoudig een in het metafysiese geankerd spel met woorden

melopee

onder de maan schuift de lange rivier

over de lange rivier schuift moede de maan

onder de maan op de lange rivier schuift de kano naar zee

langs het hoogriet

langs de laagwei

schuift de kano naar zee

schuift met de schuivende maan de kano naar zee

zo zijn ze gezellen naar zee de kano de maan en de man

waarom schuiven de maan en de man getweeën gedwee naar de zee

avondgeluiden

er moeten witte hoeven achter de zoom staan
van de blauwe velden langs de maan
's avonds hoort gij aan de verre steenwegen
paardehoeven
dan hoort gij alles stille waan
van verre maanfonteinen zijpelt plots water
– gij hoort plots het zijpelen
van avondlik water –
de paarden drinken haastig
en hinniken
dan hoort men weer hun draven stalwaarts

onbewuste avond

van 't lauwe kroes doorgeurd ligt om de vijver loom de lucht
op de vondel staat een late zwaan
zo eenzaam is niet een van ons en roerloos
niet een van ons laait zo hartstochtelik een vlam
zich toewaarts als dees' rode beuk
van 't gipsen beeld dat thans in de schaduw staat
- alleen een gipsen garve gaart schuine scherven nog van 't schaarse licht -
valt een kleine rust maar op het jonge paar dat voorbij schuift
mij dinggesloten en vervreemd
zo nu de kiezel niet kraakte onder mijn treden
was ik zonder verleden
in de kom van deze stilte gegleden

marc groet ’s morgens de dingen